Kyokushin - kyokushinkai to pełnokontaktowy styl japońskiej sztuki walki, karate stworzony przez Masutatsu Oyamę. Jest to także sport walki.

Etymologia nazwy

Nazwa Kyokushinkai pochodzi od japońskich słów:

• Kyoku - biegun, ekstremum, mistrzostwo

• Shin - prawda

• Kai - stowarzyszenie, organizacja

Na polski tłumaczone najczęściej jako ekstremum prawdy, dążenie do poznania prawdy, zaś pełna nazwa (kyoku-shin-kai-kan) oznacza stowarzyszenie na rzecz poznania ostatecznej (najwyższej) prawdy. W wolnym tłumaczeniu również droga ku prawdzie.

Historia powstania Kyokushin na świecie

Założycielem Kyokushinkai (jap. Stowarzyszenie Poszukiwaczy Najwyższej Prawdy) był Japończyk Masutatsu Oyama (1923 - 1994). Życie tego człowieka było niezwykłe i to nie tylko dlatego, że całkowicie poświęcił je samodoskonaleniu i popularyzacji współczesnej sztuki walki w jej duchowych i fizycznych aspektach. Na uwagę zasługuje na przykład fakt, że w roku 1945 Oyama wstąpił do oddziału lotników samobójców (kamikadze), chcąc oddać życie za swą ukochaną ojczyznę - bo tak mawiał o Japonii. Od śmierci uchroniło go wtedy zakończenie działań wojennych. O wielkości osobowości tego człowieka świadczy chociażby to, że już za życia nazwano go "Ostatnim Samurajem". Jak napisano w jednym z najbardziej prestiżowych magazynów poświęconych dalekowschodnim sztukom walki "Black Belt": "Oyama nie tylko przejął najcięższy do spełnienia ideał Bushido (kodeksu etycznego samurajów), lecz poszedł o krok dalej. Zwracał on uwagę na to, że stopień poświęcenia: samozaparcie poprzez samodyscyplinę jest wprost proporcjonalne do stopnia odnoszonego sukcesu. Walka karate, gdy na świecie istnieje broń palna, nie ma już dzisiaj zasadniczego znaczenia w czasie wojen, wydaje się czymś archaicznym. Jednak dyscyplina Budo pozostaje w sercach kontynuatorów dzieła samurajskiego".

W roku 1936 Masutatsu Oyama zdobył stopień mistrzowski w chińskiej sztuce walki o nazwie kempo, a jako 17-letni student uniwersytetu w Takushoku zdał egzamin na 2 dan w karate, które trenował u najwybitniejszego mistrza tamtych czasów, Gichina Funakoshi. Posiadał również 4 dan w judo. W roku 1947, po wygraniu mistrzostw wszechstyli w Kioto, Oyama postanowił całkowicie poświęcić swoje życie tej dalekowschodniej sztuce walki. Wzorując się na buddyjskim mnichu Nichiren, który spędził wiele lat na surowym treningu, Japończyk udał się samotnie na górę Kiyosumi. W pustelniczych warunkach przez 18 miesięcy doskonalił swoje umiejętności w sztuce karate a także w zen. Po powrocie z gór jako jedyny w historii karateka zdecydował się na pojedynek z bykiem. Był przekonany, że taka walka pokaże jak dalece udoskonalił swoje psychiczne i fizyczne umiejętności. Starcie ze zwierzęciem miało miejsce w Chiba i zakończyło się zwycięstwem Oyamy. Byk został zabity poprzez jedno uderzenie pięścią między oczy.

Twórca Kyokushin postanowił propagować swoje karate na całym świecie. Był pewien, że jest ono nie tylko sztuką walki, ale przede wszystkim nośnikiem tradycji i kultury Dalekiego Wschodu - wartości etycznych głoszonych przez Konfucjusza i Lao-Tse. Oyama zawsze powtarzał swoim uczniom, że karate zaczyna się i kończy na uprzejmości i że o ile rozwój fizyczny jest początkiem tej sztuki walki, o tyle rozwój duchowy jest celem ostatecznym. Dla lepszego wyeksponowania zasad etycznych kyokushin Japończycy stworzyli siedmiopunktowy kodeks moralny tej sztuki walki. Jest w nim mowa o obowiązku szanowania starszych i rodziców, dążeniu do fizycznej i duchowej doskonałości oraz powstrzymaniu się od gwałtowności.

W 1952 roku Masutatsu Oyama wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie przez 11 miesięcy dawał liczne pokazy sztuki kyokushin. Stoczył między innymi kilka pojedynków z bykami. Po jednym z nich jedna z najbardziej prestiżowych w Ameryce gazet, "The New York Time" nazwała go "Boską Ręką". Japończyk twierdził, że w walce można z łatwością pokonać nawet 800-kilogramowego byka, pod jednym wszakże warunkiem - nie wolno się go bać. Liczne podróże Oyamy po świecie sprawiły, iż kyokushin w krótkim czasie stało się bardzo popularne. Obecnie uprawia je ponad 2 miliony ludzi na całej kuli ziemskiej.

W roku 1974 Międzynarodowa Organizacja Kyokushin przyznała Masutatsu Oyamie najwyższy stopień wtajemniczenia w sztuce karate - 9 dan, a potem 10. "Ostatni Samuraj" był autorem kilkunastu książek poświęconych zagadnieniom karate: "Co to jest karate?" (1958), "Oto karate" (1965), "Dynamika karate" (1966), "Duch walki" (1972), "Droga kyokushin" (1976) i inne.

Po śmierci legendarnego mistrza, przywódcą światowego ruchu kyokushin został Shokei Matsui (8 dan). To właśnie tego, niespełna 37-letniego człowieka, Masutatsu Oyama wyznaczył w swoim testamencie jako sukcesora. Shokei Matsui jest mistrzem świata w kyokushin, który także - jako jeden z nielicznych karateków - z powodzeniem przeszedł test stu kumite. Od początku przejęcia obowiązków prezydenta Międzynarodowej Organizacji Kyokushin stara się on unowocześnić jej struktury. Podobnie jak jego wielki poprzednik i nauczyciel wiele podróżuje po świecie. Jego ambicją jest wprowadzenie sztuki karate na areny olimpijskie. Nowoczesność, która zawitała do kyokushin jest jednak bardzo wyważona. Władze Międzynarodowej Organizacji Kyokushin pragną bowiem, by główne przesłanie karate, wyrażające się w samodoskonaleniu ludzkiej psychiki i ciała, pozostało niezmienione, podobnie zresztą jak filozofia, której autorem był Masutatsu Oyama. Powyższy tekst został zaczerpnięty ze strony Polskiego Związku Karate (http://www.karate.org.pl/)


Historia powstania Kyokushin w Polsce

  Początki kyokushin w Polsce to rok 1968 , kiedy to dwójka przyjaciół: student AGH - Andrzej Drewniak uprawiający judo (1 DAN) oraz prowadzący kursy samoobrony i Jerzy Wójcik tłumacz literatury angielskiej ulegają fascynacji japońskim karate, a w szczególności jednym ze stylów , słynącym z twardości Kyokushinkai. Karate w Polsce w tym czasie było zabronione więc nauka odbywała się na prowadzonych przez Drewniaka zajęciach z samoobrony na podstawie pochodzących z zachodniej europy publikacji. Techniki karate dodawane tam były jako „ciekawostki” aby nie wywołać zbytniego zainteresowania treningami ze strony ówczesnych władz państwowych. W roku 1972 Andrzej Drewniak zakłada pierwszą polską sekcję karate kyokushinkai na AGH i tworzy polską organizację Kyokushin Karate. We wrześniu 1974 roku Andrzej Drewniak zdaje w Holandii egzamin na stopień 1 DAN. Zostaje pierwszym polskim sensei . Dwa lata później zostaje pierwszym mistrzem Polski Kyokushin Karate w wadze średniej. W roku 1975 bierze udział w Pierwszych Otwartych Mistrzostwach Świata w Tokio. Od tej pory marzy tylko o tym, by zostać uchi-deshi (wewnętrznym uczniem) w tokijskim dojo samego Masutatsu Oyamy. W roku 1979 zakłada Polski Związek Karate oraz dzięki poparciu Loeka Hollandera, prezydenta Europejskiej Organizacji Karate Kyokushinkai , otrzymuje roczne stypendium i zaproszenie do Japonii, ale dopiero po sześciu latach, w tajemnicy przed władzami politycznymi i sportowymi, ląduje na tokijskim lotnisku. Musiał sprzedać samochód, żeby uzbierać na bilet, ale najgorsze dopiero było przed nim. Jako jeden z 15 uchi-deshi w dojo legendarnego Oyamy, przez 15 miesięcy będzie mógł robić tylko trzy rzeczy: spać, jeść i trenować karate, zgodnie z samurajskim kodeksem Bushido. Odcięci od świata uczniowie poddawani byli najcięższym próbom fizycznym i ciągłemu terrorowi psychicznemu. Już pierwszego dnia na znak pokory Drewniakowi ostrzyżono włosy do gołej skóry i położono przed nim biały pas. Znaczyło to, że uczniowie Oyamy nie uznają jego trzeciego dana i prawa do noszenia mistrzowskiego pasa. To prawo Drewniak musiał sobie wywalczyć. Ale nadal trwały próby złamania go przez niezwykle ciężkie treningi, których nie wytrzymywali nawet młodsi od niego, niespełna dwudziestoletni karatecy. Jednak Drewniak, który miał już wówczas 38 lat nie zamierzał poddać się łatwo. Wytrzymywał wszystko: poranne pięciokilometrowe biegi z trzystoma pompkami na dodatek , rutynowe kąpiele pod lodowatym wodospadem i wreszcie najtrudniejszy bieg 20 km pod górę. Ukończeniem tej 15-miesięcznej katorgi był nie tylko 4 dan, ale przede wszystkim wygrana z własną słabością i ograniczeniami, dzięki czemu stał się godnym miana wojownika Budo.
Rok 1993 był wyjątkowy. Sensei Andrzej Drewniak podczas zgrupowania w Yugawara w Japonii zostaje promowany na stopień 5 DAN i uzyskuje tytuł shihan. W listopadzie tego roku gościem Pucharu Europy w Katowicach jest sam legendarny sosai Masutatsu Oyama. Wszyscy witali mistrza owacyjnie, nikt nie przypuszczał, że to jego ostatnia zagraniczna podróż gdyż za pół roku świat Kyokushin pogrąży się w żałobie .

Siedzą od lewej: Alfredo Pinero, Loek Hollander, Sosai Masutatsu Oyama, Andrzej Drewniak

6 DAN Drewniak otrzymuje podczas Mistrzostw Europy w Gdańsku w 1997 roku z rąk Shokei Matsui 15 maja 2004 podczas XVIII Mistrzostw Europy w Kategoriach Wagowych REISA 2004 (Niemcy) shihan Andrzej Drewniak otrzymał certyfikat na 7 DAN. W latach 90-tych Polska umacnia swoją pozycję na arenie międzynarodowej. Polacy rokrocznie zostają drużynowymi mistrzami starego kontynentu, europejska organizacja IKO Kancho Matsui przyznaje Polsce prawo organizacji imprez mistrzowskich , a shihan Andrzej Drewniak zasiada we władzach EKO Kancho Matsui – początkowo jako vice prezydent , a od 2002 roku jako Sekretarz Generalny. Pomimo rozbicia organizacyjnego, Kyokushin pozostaje najbardziej popularnym stylem karate w Polsce. Szacunkowo ocenia się, że w około 240 klubach (w sześciu organizacjach) w całym kraju trenuje je około 20 tysięcy osób.

Przysięga Dojo

1. Będziemy ćwiczyć nasze serca i ciała dla osiągnięcia pewnego i niewzruszonego ducha.

2. Będziemy dążyć do prawdziwego opanowania sztuki karate, aby kiedyś nasze ciało i zmysły stały się doskonałe.

3. Z głębokim zapałem będziemy starać się kultywować ducha samo wyrzeczenia się.

4. Będziemy przestrzegać zasad grzeczności, poszanowania starszych oraz powstrzymywać się od gwałtowności.

5. Będziemy spoglądać w górę ku prawdziwej mądrości i sile, porzucając inne pragnienia.

6. Będziemy wierni naszym ideałom i nigdy nie zapomnimy o cnocie pokory.

7. Przez całe nasze życie, poprzez dyscyplinę karate, dążyć będziemy do poznania prawdziwego znaczenia drogi, którą obraliśmy.